Sytuacja społeczno-polityczna Europy drugiej połowy XIX wieku i początków wieku XX sprzyjała rozwojowi tożsamości i poczucia odrębności poszczególnych narodów. (...) Muzyce przypadła niebagatelna rola na tym polu. Historycy muzyki wskazują na dwa wyraźne nurty: główny i peryferyjny, tzw. narodowy, w którym istotna była społeczna funkcja muzyki. Odwoływanie się do przeszłości narodu, jego bohaterów, literatury, obyczajów, języka i folkloru zaowocowało powstaniem szkół (stylów) narodowych: hiszpańskiej (Sarasate, Albéniz, Granados) skandynawskiej (Gade, Grieg, Sinding, Sibelius), angielskiej (Parry, Stanford, Mackenzie), czeskiej (Smetana, Dvořák), węgierskiej (Erkel, Mosonyi), rosyjskiej (Glinka, „Potężna Gromadka”) czy polskiej (Chopin, Moniuszko).
Jerzy Zajączkowski |