"Monodia" is a Polish vocal ensemble, practicing old Polish religious and secular songs in the melodic variants collected by Adam Strug in the Lomza District and Kurpie Zielone region of Poland. In the Polish language ‘monodia’ means singing in unison a capella or with an accompaniment of traditional instruments such as a hurdy-gurdy.
The ensemble rejects major-minor scales, which since the 18th century has dominated keyboard and operatic conventions. They reconstructed ancient chants and early music by using ancient musical scales, the original ways of performing, and vocal manners, that were saved by the oral tradition of folk artists.
The oral tradition continued by “Monodia” includes the songs of Polish chivalry, baroque and eighteenth century prayers, romantic devotional songs, and various folk songs that express reverence and devotion to God.
The lyrics of their songs are drawn from the pages of the ‘Pelplin Songbook’ written in 1871 (a collection of Polish devotional songs), consisting of 1102 songs for the whole liturgical year. The songbook includes anonymous songs by medieval authors, as well as poems from the most beloved Polish poets such as Kochanowski, Wujek, Boleslawiusz, Trembecki, Zabczyc, Naborowski, Krasicki, and Karpinski.
The Kurpian songs that inspired ‘Monodia’ are an expression of musical and poetic genius of the people from the Polish countryside. Their mastery is on one hand reminiscent of the vocal art of the Middle East, and on the other, an integral part of Polish culture that inspired great works of Polish composers Karol Szymanowski and Henryk Mikolaj Gorecki.
Monodia polska to zespół śpiewaczy, praktykujący dawne polskie pieśni religijne i świeckie w wariantach melodycznych zebranych przez Adama Struga w Łomżyńskiem i na Kurpiach Zielonych.
Zespół posługuje się skalami muzycznymi wcześniejszymi niż temperowana, zachowując dawny strój, emisję i maniery wykonawcze.
Ustna tradycja kontynuowana przez 'monodię' to: pieśni rycerstwa, barokowe piety, śpiewane moralitety XVIII wieku, romantyczne pieśni dewocyjne, oraz utwory nieskodyfikowane będące wyrazem pobożności ludowej.
Wiersze czerpiemy ze Śpiewnika Pelplinskiego (1871), liczącego 1102 pieśni na cały rok liturgiczny. Średniowieczne anonimy, sąsiadują tu z wierszami Kochanowskiego, Wujka, Bolesławiusza, Trembeckiego, Zabczyca, Naborowskiego, Krasickiego i Karpińskiego.
Pieśni kurpiowskie są wyrazem muzycznego i poetyckiego geniuszu polskiego gminu. Ich maestria przywodzi na myśl sztukę wokalną Środkowego Wschodu. W krwiobieg „oficjalnej” kultury polskiej weszły stosunkowo późno (w latach dwudziestych minionego wieku), za sprawą ks. Władysława Skierkowskiego, z którego badań korzystali Karol Szymanowski i Henryk Mikołaj Górecki.
Repertuar i prowadzenie - Adam Strug
Pomysł i produkcja - Janusz Prusinowski
Śpiewają: W. Dąbrowski, B. Izbicki, G. Pawłowski, P. Piszczatowski, J.Prusinowski, A. Strug, J. Zembrowski, P. Zgorzelski
Nagrań dokonano w marcu 2011 w kościele pw. Niepokalanego Poczecia NMP na warszawskich Bielanach