https://youtu.be/vfhRsu2Q_Ug

Dominik Wania – piano
Max Mucha – bass
Dawid Fortuna – drums

Maurice Ravel uważał się za kompozytora rozumu nie serca, a proces twórczy, twierdził, to nie owoc natchnienia, lecz intelektualna szarada. Z precyzją szwajcarskiego zegarmistrza (jego ojciec był Szwajcarem) pisał, niekiedy wręcz diabolicznie trudne do wykonania utwory, w których nie pozostawiał wykonawcy ani zbyt wiele miejsca na własną interpretację, a ani tym bardziej żadnej przestrzeni improwizatorskiej. Musiał być także człowiekiem wielkiego dystansu do własnej twórczości, skoro komentując swoje opus magnum powiedział: „Udało mi się stworzyć tylko jedno dzieło godne uwagi – Bolero. Niestety nie ma w nim ani trochę muzyki. To tylko misterna tkanina symfoniczna”.

Nie jest przypadkiem, że ten fonograficzny debiut Dominika Wani, dzieje się właśnie wokół muzyki Ravela. Nie jest też pewnie przypadkiem, że odnosi się do jednej konkretnej kompozycji francuskiego impresjonisty, fortepianowej miniatury „Miroirs”, napisanej w latach 1904 – 1905 a zadedykowanej członkom słynnego francuskiego awangardowego Stowarzyszenia Apaczy, którego Ravel był zresztą członkiem.

Na płytę „Ravel” czekali wszyscy śledzący muzyczne działania tego wyśmienitego młodego pianisty i jego Tria.