muzycy:
Sonny Simmons: cor anglais, alto saxophone
Delphine Latil: harp

"Czasami w sztuce zdarza się tak, że zaskakujące połączenie pozornie sprzecznych tendencji, potrafi prowadzić do powstania bardzo ciekawych, nowych rzeczy. Tak właśnie jest w przypadku świetnego albumu nagrano przez Sonny Simmonsa i Delphine Latil.

Latil jest harfistką, o klasycznym wykształceniu, absolwentką "Conservatoire de Paris" zajmuje się głownie muzyką kameralną, grając w trio z bratem (wiolonczelą) i siostrą (skrzypce). Ale jak pokazuje to choćby i ten album, ma niemałe zdolności improwizatorskie i potrafi znakomicie poruszając w odmiennych muzycznie stylistykach: znakomicie potrafi jazz, blues czy odwoływać się do etnicznej muzyki o wschodniej prowieniencji.

Sonny Simmons jest obecny na muzycznej scenie od z górą pięciu dekad - w początku latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia nagrywał i koncertował wraz z Ericiem Dolphym, a zaraz potem zaczął prowadzić własne zespoły. Nigdy jednak nie przestał intersować się tym, co w muzyce nowe, odkrywcze; całe lata, dzięki graniu z coraz to młodszym pokoleniem muzyków, pozostał otwartym na nowe muzyczne trendy w muzyce improwizowanej i poszukiwał dla nich coraz to nowych form wyrazu. Jak powiedział o nim jeden z muzycznych krytyków: "On jest uzdrowicielem, jego gra ma kojący wpływ, jakością zbliżona jest do muzyki Johna Coltrane'a. Jego muzyka nie jest syntezą solówek, akordów, improwizacji i kompozycji, lecz wolności, filozofii, wiary, blues, stanowi udany synkretyzm wielu przejawów ludzkiej działalności i idei, wychodząc poza czysto muzyczne definicje". A gdy chwyta za rożek angielski, instrument o łatwo rozpoznawalnej barwie, staje się ona idealnym językiem dla muzycznych lamentacji.

Duet prowadzi nas do istoty muzyki, liryki, czystego i głębokiego uczucia. Przychodzi od razu mi na myśl Wadada Leo Smitha i jego solowa płyta "Kulture Jazz" - bo Simmons ze swoim bluesowym zaśpiewem bardzo blisko jest twórczości słynnego trębacza z tamtego okresu. Tylko tutaj jeszcze uzu.......
more