www.myspace.com/musicfromthebigpink

Zważywszy ogromny rozgłos medialny i nabożne przyjęcie singli, debiutancki album londyńskiego duetu Big Pink w barwach 4AD stał się jednym z najbardziej oczekiwanych wydawnictw 2009 r. I słusznie, bo to debiut kalibru płyt My Bloody Valentine czy The Jesus And Mary Chain.

Recepta na jedną z najbardziej porywających płyt ostatnich lat, jaką jest „A Brief History Of Love” jest prosta: melodia i noise. W przypadku The Big Pink (nazwa zaczerpnięta od klasycznego albumu The Band) to jednak nie tylko proste odwołanie się do The Jesus And Mary Chain czy My Bloody Valentine – czyli drugiej połowy lat 80., kiedy brytyjski rock miał po raz pierwszy (i ostatni) od czasów The Beatles coś nowego i rewolucyjnego do zaoferowania światu. To także połączenie tej stylistyki, nawiązującej m.in. do dokonań Phila Spectora, T.Rex czy Pink Floyd z bardziej współczesnym acidowym space-rockiem spod znaku Spacemen 3, o czym dobitnie przypominają „Crystal Visions” czy „Golden Pendulum”, ale też z bardziej zawoalowanymi tradycjami. A to niegdyś inspirującą The Rolling Stones charakterystyczną rytmiką Bo Diddleya („Too Young To Love”), czy rewolucjonizującą rockowe, postpunkowe rytmy schedą po Can, już o praojcach rockowego noise'u, Faust i Neu!, nie wspominając, bo to w końcu był elementarz brytyjskich shoegazingowców.

Zespół stworzony przez dwóch londyńczyków, gitarzystę Robbiego Furze'a i Milo Cordella (onegdaj właściciela firmy płytowej Merok Records, w której debiutowali m.in. Klaxons i Titus Andronicus) słusznie na początku roku 2009 został uznany w ankiecie krytyków BBC Sounds za jedną z największych nadziei brytyjskiego rocka. Równie zasłużona była nagroda Philip Hall Radar Award dla najlepszego nowego wykonawcy, która została grupie wręczona podczas gali NME Shockwave Awards. Premiera „A Brief History Of Love” to jeden z tych momentów, jakie w pełni zasługują na miano wydzrzenia.