muzycy:
Tobias Klein: alto saxophone, bass clarinet & contrabass clarinet
Gonçalo Almeida: double bass
Martin van Duynhoven: drums

Editor's info:
You could say that “Vibrate in Sympathy” is one more item in the present focus on acoustic improvisation. Or you could say this is one more example of the particular jazz brand you find in the Dutch scene. Both judgments are not really true. The musicians involved have their own individual personalities and they don’t represent any organized tendencies. Two of them, saxophonist and clarinetist Tobias Klein and double bassist Gonçalo Almeida, may live in Holland but they weren’t born there – the first is German, the other Portuguese. Besides that, Klein had a past dedication to live-electronics and composes chamber music, and Almeida leads or co-leads electric bands and goes often into rock territory. These factors contribute to the rather different, and even special, approach here documented, confirming the definition provided by this trio «inspired by all kinds of adventurous music of the last 50 years». But the connection with the acoustic tradition, and with the “Dutch way”, is there and it’s solid: drummer Martin Duynhoven was a pioneer of this soundworld and, as such, is a living reference of everything happening in the country. His partners here can go very far, but it’s him who keeps their feet on the ground. That’s what you’ll find here: dreamy music with a sense of gravity. The best kind…

"Można powiedzieć, że album "Vibrate in Sympathy" to jeszcze jeden element, sposób prowadzenia współczesnej, akustycznej improwizacji. Albo też, że jest to zapis, przykład jazzowej marki - konkretnej i znakomitej - potocznie określanej jako holenderska scena jazzowa. Oba te stwierdzenia są prawdziwe, ale w najmniejszym stopniu nie mówią nic o muzyce jaką na płycie tej można znaleźć.

"Vibrate in Sympathy" jest to zapis chwil twórczej aktywności - ale takich, które są owocami życia. To muzyka w pełni przemyślana, balansująca wciąż między tym co spontaniczne, improwizowane, a tym co zostało przez tworzących ten akt partnerów wcześniej przygotowane. Nie tu mowy o graniu kompozycji (nie na zapisu), ale forma, struktura nagrania wcześniej została przez muzyków przygotowana, przedyskutowana. Nie jest to przy tym granie w najwyższych emocjonalnych rejestrach - to formuła, w której każdy dźwięk coś znaczy, jest potrzebny; formuła, w której żadnego elementu (dźwięku) nie można się pozbyć i której cisza jest immanentną częścią.

Takie granie - skupione, przemyślane - jest świadectwem niezwykłej dojrzałości. Bo skupienie i energia to przecież nie tylko zgiełk i furia. To także fraza zagrana wolno i cicho, ale naprężona i napięta niczym pękająca struna. To dowód na to, jakiej dojrzałości trzeba, by myleć o graniu improwizacji. Ale znów - to także muzyka z jazzu wyrastająca i będąca jego częścią, a nie plątaniną przypadkowych spotkań dźwięków, i powstających ad hoc harmonii. To przemyślana formuła, której składnikiem jest harmonia, rytm, ale i właściwa jej, skupiona i pastelowa melodyka.

Znakomity i zaskający raz po raz album."
autor: Marek Zając