Nagrany w 1977 roku w Oslo album „Places” był jednym z najważniejszych krążków w dorobku norweskiego saksofonisty Jana Garbarka, któremu towarzyszył iście gwiazdorski zespół – między innymi Amerykanie Jack DeJohnette i Bill Connors. Być może właśnie dzięki ich obecności, płyta dotarła do Stanów Zjednoczonych, gdzie z miejsca zdobyła popularność.

„W jaki sposób udało się mu uzyskać tak wspaniale płynący, oniryczny nastrój?” pytał Down Beat, podejmując próbę analizy tej przedziwnej, opuszczonej i posępnej muzyki: „John Taylor gra długo wybrzmiewające akordy legato, dużo bardziej przywodzące na myśl luterański kościół, niż, dajmy na to, styl Jimmy’ego Smitha. Gra DeJohnette’a skoncentrowana jest wokół talerzy, ma w sobie dużo przestrzeni. Na czele jest Garbarek – jedyny solista w zespole. Wypowiada się dostojnie, przywiązuje dużą wagę do szczegółów. Ma doskonałą intonację, każdy ornament, podciągnięcie, czy ozdobnik posiada własne, dobrze przemyślane miejsce i jest wykonany z należytą precyzją”.

Garbarek jest „zdecydowanie najlepszym europejskim saksofonistą ostatniej dekady” – napisał Don Heckman na łamach High Fidelity, w swojej recenzji z 1978 roku.