Pewnie William Parker, Daniel Carter i Hamid Drake skrzywiliby się słysząc twierdzenie, że należą dzisiaj do wąskiego grona depozytariuszy głęboko emocjonalnego, by nie powiedzieć metafizycznego jazzu. Dla nich narracja jazzowa jest ważna, ale nie jest celem samym w sobie, celem jest właśnie ładunek emocjonalny ich opowieści i zdolność do ciągłej zmiany.
Każdy z trzech muzyków, którzy nagrali "Painter’s Winter" to prawdziwi jazz messengers, działalność autopromocyjna jest im obca, nie tracą czasu na kreowanie wizerunku, fryzjerzy i krawcy bardzo się przy nich nie wzbogacą. Muzyka wypełnia ich życie od wielu już lat, dlatego spotkać ich można w tak wielu składach, projektach, w programach festiwali i klubów.
Sięgając po spiżową frazę można by powiedzieć, że oni grają muzykę przekraczającą bariery kultury, pochodzenia społecznego, rasy, religii, wieku i szerokości geograficznej. Ale pewnie bohaterowie płyty ponownie by się skrzywili. Nie rozwijajmy więc zdolności mimicznych nowojorskich jazzmanów, skupmy się za to na ich zdolnościach muzycznych. A jest ich bez liku!

"Painter’s Winter" to pięć kompozycji Williama Parkera, z których najkrótsza trwa 8: 25, pozostałe cztery ponad 10 minut. Parker i Carter korzystają z rozbudowanego instrumentarium, Parker poza kontrabasem gra na puzonie i shakuhachi, Carter na trąbce, saksofonach altowym i tenorowym, klarnecie i flecie. Drake na podstawowym zestawie perkusyjnym. Materiał nagrano w styczniu 2020 roku w Park West Studios na Brooklynie. Od razu zaznaczę, że nikt tutaj nie będzie wypruwał emocji z najgłębszych zakamarków swojej duszy, nie mamy do czynienia z żadnymi jazdami bez trzymanki, nikt nie będzie "rzeźniczył" ani doprowadzał do erupcji wulkanicznej lawy. To nie ten adres.

Otwarcie płyty to "Groove 77", dynamiczna, pozostająca w klimatach bardziej abstrakcyjnego hard-bopu, niestroniąca wszakże od free-jazzowych zakrętów kompozycja, w obsadzie trąbka/kontrabas/perk.......
więcej