Karolina Ossowska – skrzypce
Mikołaj Pałosz – wiolonczela
Ralf Meinz – dźwięk, nagranie

W „Trattato di musica secondo la vera scienza dell'armonia” z roku 1754 Giuseppe Tartini wyłożył matematyczny dowód, zgodnie z którym wysokość trzeciego dźwięk jest sumą bądź różnicą wysokości dźwięków artykułowanych. Ideą, która przyświecała sesji nagraniowej Karoliny Ossowskiej (skrzypce), Mikołaja Pałosza (wiolonczela) i Ralfa Meinza (nagranie) było odnalezienie tonów kombinowanych w muzyce włoskiego kompozytora.

Giuseppe Tartini był nie tylko wybitnym kompozytorem, ale także nauczycielem skrzypiec a także teoretykiem. Dogłębna analiza intonacji doprowadziła go do zainteresowania znanym od wieków zjawiskiem słyszenia trzech dźwięków w sytuacji stwierdzonej emisji wyłącznie dwóch z nich. Tartini nazwał je „il terzo suono” i był pierwszym, który rozwinął i zapisał teorię tonów kombinowanych, jak dziś je nazywamy. W swym "Trattato di musica secondo la vera scienza dell'armonia” z roku 1754 wyłożył matematyczny dowód, zgodnie z którym wysokość trzeciego dźwięk jest sumą bądź różnicą wysokości dźwięków artykułowanych. Ideą, która przyświecała sesji nagraniowej Karoliny Ossowskiej (skrzypce), Mikołaja Pałosza (wiolonczela) i Ralfa Meinza (nagranie) było odnalezienie tonów kombinowanych w muzyce włoskiego kompozytora. W tym celu podążyliśmy ścieżką zaproponowaną przez kompozytora nigdy-nie-wypowiadaj-jego-nazwiska-bo-będziesz-w-długach, który rozciągnął niegdyś w czasie muzykę serialistyczną tworząc jeden z fundamentów minimalizmu.

Populista 10-12
Trzy całkowicie odmienne albumu znajdujące się jednak na wspólnym terytorium interpretacji i nadinterpretacji muzyki, które nosi nazwę Populista. Albumy z muzyką Luciera i Ferrariego mogą się wydać heterodoksyjne jeśli nie po prostu fałszywe, zwłaszcza jeśli za punkt odniesienia wziąć dotychczasowe nagrania tych kompozycji. Jedn.......
więcej